Morgen (zondag de 12e) vertel ik iets over ‘materiële controle’ en hoe dat werkt. Vandaag een actueel verhaal wat de opmaat daartoe vormt.

Het is van nu. Het is waar. Het is van dichtbij. Het betreft een man van 94 jaar. Hij is ‘op’. Woont nog thuis, maar de ouderdom eist zijn tol. ‘Problemen met de energiebalans’ schrijft de wijkverpleegkundige in haar indicatierapport. Eigenlijk…kan hij alles nog zelf, maar vraag niet hóe. Het komt op keuzes neer. Als iemand hem wast en zijn pyjama aan doet en zijn pillen aanreikt houdt hij nog een greintje energie over om zijn favoriete t.v. programma uit te kijken. Zo niet.. dan houdt het al om 20. uur op en ploft hij uitgeput zijn mandje in.

De verpleegkundige die dagelijks over de vloer komt en de noodzakelijke handelingen uitvoert rapporteert opgetogen “Ook even de krant uit de bus gehaald voor dhr. x en we hebben genoten van de strips op blad 2. Het was leuk”. Diezelfde domme domme oliedomme verpleegkundige rapporteert twee dagen later “Mijnheer was blij dat ik zijn bed even had opengeslagen om te luchten”.
FOUT FOUT FOUT!!
Want dit zijn geen verpleegkundige actiiviteiten. Dit MAG NIET van de dikke deur van ‘ziektekostenverzekeraar x’. “Dit zijn wmo-activiteiten’ zegt hij (wat het overigens óók niet zijn…!) en wat is het gevolg….?

De ‘productie’ van het thuiszorgbureau (de declaratie over meerdere cliënten over langere tijd) wordt AFGEKEURD. Dat krantje halen gaat jullie nog lelijk opbreken! Sufferds! Had dat niet gedaan! Die tien seconden werk die niet ‘past’ bij je kerntaak gaat je duizenden euro’s kosten! We hebben het hier niet over kwaliteit maar over doelmatigheid en kosten! Had het maar nooit gedaan… of….
….had het maar niet opgeschreven. Want dat wordt nu de nieuwe cultuur: WEL gewoon kleine stukjes service blijven geven maar het vooral NIET opschrijven. Want je wordt er snoeihard op afgerekend!