Dit verhaal gaat over Piet. Hij is een ‘ex junk’ van inmiddels 74 jaar (ja ze bestaan) en hij woont in een ‘hol’. Zo noem ik zijn flat waar de muren bruin zijn van de rook. Er staat één bed, één t.v., één bank. Verder niks. Piet behoort tot de categorie waarbij het kabinet opgetogen zegt dat mensen graag ‘zelfstandig thuis willen blijven wonen’. Dit klopt helemaal. Over het ‘hoe’ moeten we het nog wel even hebben.
Piet is verward, achterdochtig (wil zich mede om die reden niet in een verzorgingshuis laten opnemen) en begint lichamelijk krakkemikkig te worden.
De begeleiding die gegeven wordt (WMO) richt zich op de ‘organisatie’ van zijn bescheiden huishouden, het buiten houden van junk-vriendjes en het regelen van zijn financiën en administratie.
Piet wordt echter zo ziek dat er ook ‘thuiszorg’ nodig is. Pijnpleisters op zijn rug plakken, wassen op bed, meer van dat gedoe. Dus wordt er thuiszorg (ZVW) geregeld. Beide organisaties werken fijn samen (!!) maar zien één gemis: het doen van boodschappen én het doen van de was hoort NIET bij de persoonlijke verzorging en verpleging en al evenmin bij de begeleiding. WMO en ZVW spelen het balletje over en weer naar elkaar toe maar puntje bij paaltje wordt het NIET gedaan. Of… wordt het wel gedaan maar stiekem. In eigen tijd van de begeleidster en de verzorgende. Omdat ze het niet mogen claimen, registreren of declareren.
De gemeente spreekt van ‘zelfredzaamheid’ (moet Piet de AH bezorgdienst maar bellen) en de zorgverzekeraar kijkt met argusogen naar de handelingen van de verpleegkundigen.
Al met al wordt Piet door de thuiszorg 7 x 2 x een half uurtje per week bezocht (om het broodnodige te doen) en 1 x 2 uur per week door de begeleidster. Resteert nog 159 uren per week waarin Piet alleen in zijn hol ligt, piest in een opengeknipte cola-fles en series op tv kijkt die hij al uit zijn hoofd kent. Te ziek om op te staan, te levend om te blijven liggen.