Ik ben op bezoek in een verzorgingshuis. ‘s Avonds. Even bijpraten met mijn oud-collega. Ik moet even op de gang wachten. De verzorgende die daar loopt weet niet dat ik daar zit. Een demente vrouw roept “zuster, wilt u mij helpen”. Waarop er een scheldkanonnade volgt. Nee, niet van de demente dame jegens de verzorgende maar andersom. “Zeik niet! Ik ben het zóóóó zat! Hou toch ‘s op!”

Wat is hier aan de hand. Heeft de verzorgende verstand van dementie? Heeft zij enige (beroep-)moraal en zo nee, wáár is dit verloren gegaan? Wordt zij gecoached. Ontvangt zij leiding? Is zij overbelast? Ik weet de antwoorden. Helaas weet ik óók dat dit geen uitzondering is. Dit is mijn eerste ‘column’ in deze reeks. En de eerste reacties zullen dan ook zijn “Ja, dit is een incident. Niet goed te praten, maar toch, een incident”. Ik zal u aantonen dat het dat NIET is.
En oja, de scheldkanonnade hield aan. Na een minuut of twee zette ik mijn telefoon op ‘opnemen’ en zo pikte ik nog net de laatstse minuut mee. Duidelijk op band. En nee, ik doe er niets mee. Nog niet.

Wat deze verzorgende deed is niet goed te praten. Wat gemaakt heeft dat zij zó in haar werk staat is echter veel schrijnender. Hoe heeft het zo kunnen komen. Daar zit een veel groter verhaal achter.