STEL JE BENT BAKKER EN JE BAKT BROOD.
En iemand zegt je dan: ik koop dit jaar voor 1000 euro aan broodjes bij jou; dagelijkse afname; voor ehh…. een schoolklas. Ik betaal jou 1000 euro maar dan moet je wel beloven dat je niet stopt met die levering van broodjes.
Een mooie deal. Maar wat blijkt: er komen ineens veel méér kinderen in die klas dan vooraf op gerekend was. Meer en meer. En in de loop van het jaar maak je véél meer dan voor 1000 euro broodjes. Wat zeg ik? Bijna het dubbele! Want je had immers de deal dat je niet mocht stoppen met levering. En de opdrachtgever betaalt aanvankelijk keurig… dus iedereen blij. Vooral de kinderen op die school, want die waren het er over eens: dít waren goeie broodjes!
Onderhand probeer je wel telefonisch, schriftelijk, per brief, mail én zelfs door erheen te rijden, met de opdrachtgever in gesprek te komen. Maar de opdrachtgever is daar niet voor in. Of hij antwoordt helemaal niet. Of hij geeft een signaal af van ‘ik heb geen tijd om met kleine bakkertjes te praten’.
Je wilt toch graag in gesprek want het ‘knelt’: je moet doorleveren maar het plafond is bereikt. Dat zijn twee tegenstrijdige zaken! Maar omdat de opdrachtgever keurig betaalt ga je ervan uit dat het wel goed komt. Vooral omdat de broodjesminister zegt: ‘Regels zijn goed, maar de klanten gaan vóór! De klant eerst, geld komt vanzelf wel!’
Nou, als de minister het zegt dan zal het wel zo zijn!
En toen was het jaar om. En kwam de opdrachtgever naar je toe.
“Beste bakker, u hebt voor 2000 euro aan broodjes geleverd; maar we hadden 1000 euro afgesproken. Dus het deel wat door ons teveel betaald is willen we onmiddellijk terug hebben”. Je probeert het nog: “Maar we móesten toch doorleveren? Wij wisten toch ook niet dat er twee keer zoveel leerlingen zouden komen?” Maar de opdrachtgever is onverbiddelijk: contract is contract en hoe je dat doet met die doorleverplicht zoek je zelf maar uit!
Sterker nog: er gebeurt nóg iets! De opdrachtgever gaat, zonder dat hij het vooraf goed duidelijk heeft gemaakt, ineens aangeven dat hij het eigenlijk wel erg luxe broodjes vond. “Deze broodjes hadden bést voor de helft gemaakt kunnen worden!” is zijn opvatting (achteraf!) En als jullie een grote bakker waren geweest, en aan tien scholen hadden kunnen leveren, dan was het óók goedkoper geweest! “Ja maar… de kwaliteit is wel hoog gewaardeerd” probeer je als bakkertje nog…. maar ook dáár heeft de opdrachtgever lak aan. Sterker nog: je kunt je verhaal niet eens kwijt. En weer is de opdrachtgever onverbiddelijk: Hij eist de helft van het overeengekomen budgetbedrag terug wegens ‘onvoldoende doelmatig geproduceerde broodjes’.
En zo begon het bakkertje met een contract voor 1000 euro, leverde voor 2000 euro en moet nu 1500 terugbetalen. Een jaar lang werk voor niets; ja wél tevreden klanten (‘goed geregeld, opdrachtgever!’ zeggen zij) maar een schadepost die je als klein bakkertje nooit kunt overleven.
Dit is een IDIOOT SPROOKJE en dit kan niet waar zijn! Toch?
Nee…. dit kan niet waar zijn. Zulke deals met zulke bakkertjes bestaan niet! Het is ook te idioot voor woorden! Vooral niet geloven!
Nou ja, behoudens dit dan: Bij bakkertjes bestaat dit niet; maar in ‘zorgland nederland’ kan het wel! Dit is de werkelijke praktijk tussen ‘opdrachtgever’ de zorgverzekeraar en ‘bakker’ de kleine thuiszorgorganisatie. En dan is het ineens géén sprookje!