Morgen weer een ‘echte casus’, vandaag een stukje over ‘budget’. En ik kan er een lang of een kort verhaal van maken, maar er zit iets ‘raars’ aan dit verhaal.
Als je een thuiszorgorganisatie hebt, dan zegt de zorgverzekeraar bij wie je (sinds de opheffing van de AWBZ) terecht moet voor de vergoeding van de diensten die je aan de ‘verzekerden’ levert, iets heel tegenstrijdigs.
1. Zij (de zorgverzekeraar) bepaalt hoeveel ‘budget per jaar’ je aan cliëntzorg mag besteden.
2. Zij zeggen óók dat als je verzekerden van hen in zorg hebt, je NIET mag stoppen met het leveren van die zorg. Zelfs niet als je daarmee méér geld moet uitgeven dan het budget je toestaat.
3. Vervolgens zeggen zij dat je het teveel uitgegeven geld moet terugbetalen.
4. En tot slot geven ze aan dat daar niet over te discussiëren valt.
1. Noemt men ‘het budgetplafond’.
2. Noemt men ‘doorleverplicht’.
3. Noemt men ‘opbrengstverrekening’.
4. En dit noem ik arrogantie ten top.
Door de te véél besteedde gelden terug te vorderen, zelfs als die benut zijn voor mensen die je reeds in zorg had, maakt de zorgverzekeraar de ‘gemiddelde kosten per cliënt per jaar’ kunstmatig lager.
Een advocatenkantoor (ik kan de naam noemen) heeft hier onderzoek naar gedaan en stelt vast dat dit rare dilemma moet leiden tot een ‘wederzijdse inspanning (zorgleverancier en zorgverzekeraar samen) om ‘in redelijkheid en billijkheid tot een oplossing te komen’. De werkelijkheid is helaas anders.
Bij een recent onderzoek bij een vereniging van samenwerkende thuiszorgaanbieders is gebleken dat voor veertien van de zestien onderzochte partijen er sprake was van overschrijding (!) en dat voor acht daarvan dit leidde tot ernstige financiële schade die het voortbestaan van de organisatie in gevaar brengt.
Het mag duidelijk zijn dat kleine zorgaanbieders hier groter risico in lopen, om verschillende redenen.
Het mag vooral duidelijk zijn dat de afstandelijke rol van de zorgverzekeraars jegens zorgaanbieders een heel andere ‘toon’ bezigt dan welke zij in campagnes gebruiken om nieuwe cliënten aan zich te binden.
Ja het is waar: zorgaanbieders moeten proberen ‘doelmatig’ te werken. Een impuls om goed met algemene middelen om te gaan is van belang! Maar soms KUN je gewoon niet anders! Of je moet je terminale cliënten die hun ‘rit uitzitten’ vlak voor de finish hun vertrouwde zorg opzeggen en ze onderbrengen bij een andere zorgleverancier. ALS die er al is… met zijn eigen budgetplafond.
Een impuls om zorgvuldig te werken: JA. Maar de deur dichtsmijten voor overleg en het (bedrijfs-) risico eenzijdig neerleggen bij goedwillende thuiszorgleveranciers heeft NIETS, maar dan ook NIETS met redelijkheid en billijkheid te maken…. en alles met de portemonnee en winstuitkering van de zorgverzekeraar aan het eigen management.